Na een succesvolle crowdfunding in 2021 waarbij het publiek meer dan 10.000 euro doneerde, willen de oprichters van Alien Mag Aminanta Minte en Imane El Oualkadi zich in 2022 opnieuw voorstellen. Het nieuwe jaar beginnen de initiatiefnemers van het biculturele vrouwenplatform daarom met iets wat ze niet eerder deden: zelf op de cover staan. “Voor ons heeft Alien Mag altijd om andere mensen gedraaid, maar we mogen ook laten zien dat wij er zijn en dat we trots zijn op wat we bereikt hebben.”

Redacteur Süheyla Yalçın
Foto’s en Art Direction Nilofar Attahi & Yinchel Fyon Tang
Set assistent Robbert Doelwijt Jr.
Graphic design Nilofar Attahi, Yinchel Fyon Tang, Sarafina Jozefzoon
Met dank aan het VSB Fonds

Ik voelde me vereerd toen ik van Aminanta een bericht ontving met de vraag of ik haar en Imane wilde interviewen. Zelf ben ik net als de oprichters ook een biculturele vrouw uit Brabant en stichtte ik ook een platform met mijn beste vriendin. Als geen ander weet ik hoe lastig het kan zijn om een platform te runnen en werk en plezier te balanceren. Als artiest en maker leerde ik daarnaast lang geleden hoe belangrijk het is om ook het werk van anderen te consumeren. Nadat Imane en Aminanta mij hun verhaal toevertrouwden, zette ik het op papier.

Op een regenachtige vrijdagmiddag stap ik een pand binnen op steenworp afstand van Rotterdam Centraal Station. Er is geen lift maar na vier steile trappen te trotseren, bereik ik mijn bestemming. Een rode deurmat met grote zwarte letters voor een pastel gele voordeur verklapt de plek waar het ooit allemaal begon. Voordat ik het kantoor van Alien Mag binnenstap lees ik: ‘hoe is ‘t’. De bij uitstek Brabantse manier om iemand te vragen hoe het gaat. De deurmat is een cynisch statement, om duidelijk te maken dat je niet moet vergeten waar je vandaan komt.

Süheyla: Een kantoor midden in hartje Rotterdam en toch die Brabantse mat bij de voordeur?
Imane moet lachen en vertelt: “Die mat is van mij. Ik vond het belangrijk om een duidelijke verwijzing naar onze roots te hebben. Het is heel fijn om nu te kunnen opereren vanuit een grote stad, maar het niet-randstedelijke perspectief blijft belangrijk voor ons. We wonen allebei nog in Brabant en eigenlijk is die mat een soort symbolisch gebaar van: deze provinciale vrouwen komen de mediawereld veranderen haha.”

Opgroeien in een plek waar je geleerd wordt dat zaken als mediainvloed en structurele culturele verandering in gang zetten vooral weggelegd zijn voor mensen die elders in het land wonen is pittig. Je kunt je voorstellen dat het veel moed vergt om toch precies datgene te doen waarvan je gezegd wordt dat het niet voor je is weggelegd. Tel daarbovenop de randstedelijke bubbel die niet per se zit te wachten op een ‘Brabants perspectief’. Aminanta vertelt hoe dat dubbele gevecht er soms kan uitzien: “Ik merk het vooral bij het aanvragen van subsidies; Er wordt toch sneller gekozen voor een Amsterdams collectief, bijvoorbeeld. Terwijl het opgroeien buiten de randstad echt een andere werkelijkheid is die ook aandacht verdient.”

Voorste rij: Benedicte, Iman, Rokaya. Achterste rij: Naima, Imane, Sarafina, Elisa, Aminanta

De rest van de middag zal ik in geuren en kleuren horen hoe die aandacht er dan uit moet zien.

Ik krijg een rondleiding door de ruimte die de vrouwen sinds mei 2021 bezitten. Het voormalige woonappartement voelt aan als een echte Alien Mag Mansion. Vanaf de entree is er een lange gang die uitkomt op een klein maar gezellig ogende keuken waar koffie, thee en koekjes staan. Aan de rechterkant van de keuken bevinden zich grote ramen en een deur die uitkomt op een heus dakterras. Imane: “In de zomer gaan we hier sowieso etentjes houden”.

Het kantoor heeft een garderobe, een toilet met een uitgebreid assortiment aan menstruatieproducten en een aantal kamers. Die kamers worden sinds kort gedeeld met zelfstandige makers.

Het kwam Aminanta en Imane goed uit die makers te verwelkomen: “Het is heel fijn omringd te zijn met andere creatievelingen en ideeën uit te wisselen. We delen deze plekken met mensen die we bij ons vinden passen. Die net iets ander werk doen wij zodat we van elkaar kunnen leren maar die wel dezelfde waarden als wij meenemen in het werk dat ze doen.”

Het oprichten en runnen van een platform is soms simpelweg: Bloed, zweet en tranen

Als het tijd is om ons te verplaatsen naar de werkruimte, ook wel de ‘woonkamer’ genoemd, haast Imane zich naar de keuken om thee te zetten. Ik neem plaats op de strakke grijze bank. De bank is ooit van Imane’s grootouders geweest, alles wat in de ruimte staat is een verzameling van spullen die vrienden en familie cadeau deden. De grote salontafel van glas is een vondst die Aminanta op Marktplaats op de kop tikte. “Ik was er zo blij mee. Maar man, wat was het zwaar om dat ding de trap op te sjouwen. Dat deden we samen, Imane en ik. Bloed, zweet en tranen, kan ik je vertellen.”

Bloed, zweet en tranen blijkt staat symbool voor de bergen die de dames samen verzetten en voor alles wat komt kijken bij het oprichten en runnen van een platform. Als de thee is ingeschonken en lekkere koekjes en nootjes op tafel staan, duiken we in het verhaal. Ik laat me onderdompelen in een mix van Brabantse gezelligheid en de vanzelfsprekende gastvrijheid van de migrantendochters.

Brabant is de plek waar het ooit begon: Aminanta en Imane ontmoeten elkaar in Roosendaal, de stad waar ze beiden opgroeiden. Op hun zestiende werkten ze samen bij de Action. De winkel waar kleur en klasse elkaar ontmoeten. Tussen de geurkaarsen, verfkwasten en schoonmaakmiddelen raakten de vrouwen steeds vaker aan de praat.

Aminanta: “We hadden het heel vaak met elkaar over wat er allemaal beter kon in de wereld van media en de popcultuur. Ik was destijds echt een fanatieke twitteraar. Ik hield me toen al bezig met maatschappelijke issues en analyseerde er graag op los. En dan was Imane daar, met haar kon ik dit soort dingen bespreken.”

Imane: “Ik was ook veel bezig met popcultuur en was groot fan van met name internationale artiesten. We spraken vaak met elkaar over wat er beter kon maar ook over wat en wie ons inspireerden.”

“Soms waren er mensen die me onderschatten en bijvoorbeeld dachten dat ik
geen Nederlands sprak”

De twee vrouwen ontwikkelen tijdens hun werkjaren bij de Action een hechte band. Beiden werkten ze er een goed aantal jaar. Aminanta vertelt dat het werken bij de firma haar veel levenslessen heeft opgeleverd. “Ik was heel jong toen ik bij de Action begon, het was echt mijn eerste baantje. Ik heb daar geleerd hoe ik mensen kan toespreken en hoe ik grenzen moet aangeven. Er komen echt allerlei type mensen, daar leer je super veel van. Soms waren er mensen die me onderschatten en bijvoorbeeld dachten dat ik geen Nederlands sprak. Dat is een naar gevoel maar geeft je ook duidelijk mee hoe hard de samenleving kan zijn. Ook waren er bijvoorbeeld mensen die bijna iedere week kwamen, uit eenzaamheid. Je maakte hen dan echt blij door een praatje met ze te maken. Ze voelen zich dan gezien en gehoord.”

De tijd dat ze er werkte beschouwt Aminanta als heel waardevol. Ze noemt het een ‘stukje educatie over de wereld, in een vorm die je op school niet krijgt’. Imane, die destijds een opleiding tot marketing deed besloot verder te studeren in de richting van communicatie. Aminanta richtte zich op een studie journalistiek. Toen ze tijdens haar afstuderen een project moest vormgeven ontstond het idee verhalen te vertellen die ze zelden ergens las. Het soort verhalen die mensen haar toevertrouwden tijdens het werken, gewone alledaagse verhalen over vrouwen zoals zij. Omdat er een gebrek was aan dat perspectief in de reguliere media besloot ze dat het project precies dat uitgangspunt moest hebben. Het concept kreeg de naam ‘Alien Mag’.

“Mensen zeggen weleens: ‘don’t start a business with your best friend’. Maar ik weet niet wat ik gedaan had zonder Imane’’

Aminanta: “Toen ik afgestudeerd was voelde ik dat Alien Mag eigenlijk helemaal niet klaar was. Sterker nog, het moest nog beginnen. Ik was zo gefrustreerd over het geringe aanbod in de media voor echte inhoudelijke en verdiepende verhalen over vrouwen dat ik plots dacht: Waarom verwacht ik eigenlijk dat het verandert? Moet ik zelf niet onderdeel zijn van die verandering? Ik sprak erover met Imane en zo geschiedde: Alien Mag lanceerde in de herfst van 2018.”

In het begin runden de twee vrouwen het platform samen. Aminanta: “Mensen zeggen weleens: ‘don’t start a business with your best friend’. Maar ik weet niet wat ik gedaan had zonder Imane. Wij kennen elkaar zo goed dat ik alles aan haar kan toevertrouwen mocht ik er een tijdje niet zijn. Ze weet precies welke keuzes ik zou maken, en andersom is dat ook zo. Wij vullen elkaar echt aan en hebben ook nooit ruzie ofzo. Dat klinkt misschien heel zoetsappig maar zo is het echt. Ik denk dat het komt omdat we elkaar echt bewonderen.”

Volgens het duo is een fundamentele basis het ingrediënt voor een fijne en langdurige samenwerking. Ze zijn samen van middelbare scholier naar student naar volwassenen gegroeid en hebben elkaar in al die verschillende levensfases meegemaakt. Als je uit die fases komt en nog steeds met de neuzen dezelfde kant op staat en dezelfde dromen hebt dan is dat een zegening, vertellen ze me.

Imane is naar eigen zeggen te omschrijven als iemand die de realiteit niet uit het oog verliest. Eigenschappen van een natuurlijke leider zijn haar niet vreemd. Aminanta over Imane: “Imane is heel scherp en zegt waar het op staat. Ze is een sterke en assertieve leider die een idee goed weet uit te voeren.”

“Ami is heel creatief en visionair”, zegt Imane op haar beurt over Aminanta. “Ze weet precies welke koers ze op wilt varen met Alien Mag. Ze is als leider wat introverter en rustiger dan ik. Die combinatie werkt voor ons heel goed.”

Ruim drie jaar later is het kern team aanzienlijk gegroeid van twee naar negen personen. Iedereen in het team heeft een eigen expertise. Ik ontmoet de grafisch vormgever die mij vertelt hoe ze de visuele taal van het platform blijft door ontwikkelen en een van de nieuwste teamleden die onlangs haar eerste cover verhaal schreef. Beide zeggen ze dankbaar te zijn om onderdeel te mogen zijn van Alien Mag. De empowerment die ze krijgen van het bij elkaar komen beschouwen zij als erg prettig en noodzakelijk. Ze zien het onderdeel zijn van een grass roots organisatie als een pluspunt in hun carrière. Zo vertelt teamlid Elisa bijvoorbeeld: “Laatst had ik een idee over een verhaal over de Molukse gemeenschap, de docent op school vond dat ik een gek perspectief – niet het witte, had gekozen. Dit soort dingen gebeuren bij Alien Mag zelden. Wij zijn het vertrekpunt en dus het perspectief van waaruit we verhalen vertellen.”

Toch gaat het runnen van een platform niet altijd over rozen. Imane: “Het is zeker pittig. We bevinden ons nu in een positie waarin we de luxe niet hebben om alle verantwoordelijkheden uit te besteden aan betaalde krachten. Dat betekent dat we de ene dag de producent van een fotoshoot zijn en de andere dag de fondswerver. Dat is soms erg zwaar”.

“Het is heel rewarding als mensen zeggen dat ze blij zijn dat wij er zijn”, vult Aminanta haar aan. “Dat geeft kracht maar tegelijkertijd kan dat ook verstikkend voelen. Ik denk dan altijd dat ik niet zomaar kan stoppen, want als ik stop stel ik een hele hoop mensen teleur”.

De vrouwen vertellen dat de groei van hun team sneller is gegaan dan ze verwachtten. En dat ze aan het zoeken zijn naar hun persoonlijke stijl van leidinggeven. Aminanta vertelt dat ze het een lange tijd onwennig vond om leiding te geven omdat ze zichzelf niet als leider zag.

Süheyla: Waarom zag je jezelf niet zo?
Aminanta: “Ik denk dat dat weer met mijn introvertheid te maken heeft. Ik ben meestal wat afwachtender en denk lang na voordat ik keuzes maak. En nu moet ik gesprekken leiden en met iedereen rekening houden. Ik wil die rol wel graag op me nemen maar vind het belangrijk dat op mijn manier te doen. Hoe ziet een leider vanuit mijn persoon eruit? Met die vraag ben ik nu veel bezig.”

De realiteit achter de schermen is aan de voorkant niet af te lezen. De vrouwen deinzen er niet voor terug om het over de mindere kanten te hebben. Ze zien het als een vorm van zorgdragen voor jezelf. De ‘uglyness’, zoals ze zelf noemen, die erbij komt kijken mag ook benoemd worden. En wellicht zet het anderen ook aan toch door te zetten.

De woorden die Aminanta en Imane me toevertrouwen voelen als een soort troost. Het vergt erg veel moed en kracht om een eigen platform te runnen. Een initiatief dat vanbuiten én vanbinnen met de nodige uitdagingen te maken heeft. Wederom een bevestiging van de nood die we hebben aan meer van deze mooie, baanbrekende initiatieven.

“Opgeven is echt geen optie. Het gaat wel eens door je hoofd maar als je dan bij de lancering van een nieuw project merkt hoe erg we gewaardeerd worden heb je weer genoeg energie om door te gaan”, aldus Imane.