De grotendeels witte kunstacademies in Nederland worden in ‘The revolution will not be tokenized’ bekritiseerd door Serana Angelista (25), een voormalig kunstacademiestudent.
Bij Alien Mag hechten we veel waarde aan jong vrouwelijk talent. Of je nou zingt, gedichten schrijft of tekent: wij bieden graag een podium aan jonge creatievelingen. Ook gefeatured worden? Mail ons je werk naar info@alien-mag.com en wie weet zie je jouw werk terug op de website!
Alien Mag: Je houdt je bezig met ‘materializing Black Femme corporeality’. Wat betekent dat?
Serana: De letterlijke vertaling in het Nederlands is het ‘materialiseren van Zwarte Vrouwelijke lichamelijkheid’. Voor mij betekent dit dat ik mijn maatschappelijke positie vormgeef.
Als zwarte queer non-conformerende beeldmaker centreert mijn werk zich rondom mijn perspectief. Een perspectief wat weinig tot geen representatie kent.
‘The world loves token representation’, zeg je. Waar verwijs je naar?
Serana: Naar kunstinstituten, galerijen, musea die een neus hebben gekregen voor deze ‘nieuwe’ perspectieven. Ze beschouwen representatie als een trend en maken daarom gebruik van tokens: het inzetten van een enkel niet-wit persoon om esthetisch het aanzicht te verkleuren. Om voor de bezoeker een divers en inclusief uiterlijk te suggereren. In de top verandert er natuurlijk niks en blijft het beestje dezelfde naam hebben: te wit.
Heb je dit wel eens aangekaart toen je nog op de kunstacademie zat?
Serana: Nee, dit bewustzijn kreeg ik pas nadat ik afstudeerde. Voorheen was het een onderbuik gevoel die vragen opriep zoals: waarom kom ik nergens in voor? Waarom kan ik niet objectief zijn en wordt mijn kijk op vormgeving/kunst niet begrepen?
Serana: Een kritische zelfreflectie houden en zich afvragen waarom er continue gecentreerd wordt rondom een witte-cis-heteroseksuele-Eurocentrische visie. Iedereen die hier lesgeeft, cureert, programmeert en die buiten deze hegemonie vallen worden onzichtbaar gemaakt en tegelijkertijd tegen deze meetlat gelegd.
Op alle niveaus, van bachelor tot post-academie, worden jonge kunstenaars beoordeeld aan de hand van een onzichtbare lat. De kunstenaars, die zijn zich er nauwelijks van bewust dat het er buiten de academie niet toe doet wat een tutor, docent of directeur graag wil zien. In feite zijn er heel weinig richtlijnen voor gesprekken tussen docenten en studenten en de criteria waarop beoordeeld wordt zijn zo subjectief dat je als student bij voorbaat overgeleverd bent aan taalgebruik en interpretatie.