Eerlijk en oprecht. Dat zijn de jonge vrouwen die we spraken voor de ‘Waar moeten we over praten?’-serie. Volgens spoken word artiest Mariana zijn dat verhalen. De verhalen van de mensen om je heen, maar ook die van jezelf moeten gehoord worden. Zo kunnen we beter worden en troost en herkenning vinden.

Mariana
Voor mij is de wereld een verzameling van verhalen. Verhalen zijn voor mij verloren en vergeten schatten.  Van zielen die breken en helen en hun thuis proberen te vinden tussen de regels van anderen. 

Als artiest, maar vooral als mens heb ik mezelf de plicht gegeven om het narratief van de stereotypes die aan mijn naam en aan die van anderen hangen te veranderen.  

Dit spoken word verhaal schreef ik voor Maritza, een meisje dat ik ontmoette in een opvanghuis in Colombia. Ze was vastberaden om haar drugsverleden achter zich te laten en een sociaal leidster te worden. Toen ik net een week terug was in Nederland werd ik opgebeld met het nieuws dat Maritza was doodgeschoten. Maritza was 19 jaar oud.

 

Voor Maritza,

Ik schrijf voor meisjes met geplunderde baarmoeders

Opengebroken borstkassen, huiden als canvassen

Schoppen in plaats van harten, de kaarten leggen de dwazen

Hoe adem je nog? Hoe weet je je lichaam nog te dragen

Op je zolen, hoe rusten je krullen als kroonjuwelen op je hoofd

Hoe loop je met honing tussen je benen en angels in je dijen

Bijen wilden naar binnen, maar waren niet bereid te blijven

We bouwden paradijzen om onze mannen, om onze kinderen heen

Al waren ze Judas of Jezus, Kain en Abel, we droegen ze

We baarden de zonen van de Exodus en schiepen onszelf uit zijn rib

 

Maar we waren maar meisjes, we waren de dromen van onze moeders

En de hoop van onze zusters, maar we waren maar meisjes

We speelden in de straten waar later sommigen van ons zouden sterven

We keken op naar mannen die ons later zouden beroven van onze onschuld en we waren maar meisjes

We begrepen op een jonge leeftijd dat de sterksten soms de meest kwetsbare waren, zo gaat de wereld om met meisjes

 

Ik schrijf voor de bodem waar ik m’n eerste adem uitblies

Al worden we gescheiden door 8916 km, ik vind je in de schemers

Van de nacht, ik ruik je in de uitlaatgassen, ik zie je in de lachrimpels

Van abuelitas, in de wimpers van mami chulas en in de knokkels

Van machistas, het continent is nooit ver weg, dus ik schrijf om

Niet te vergeten, waar ik vandaan kom en wiens bloed opgeofferd is

Om mij te kunnen laten leven

Ik schrijf om niet te vergeten

Waar ik heen wil en wie ik behoor mee te nemen, in m’n hart

In m’n palm. Ik schrijf om Maritza niet te vergeten, je aanwezigheid

Was te vergelijken met een supernova, je dood was een uitbarsting

Van eindeloos licht in de donkerste hoeken van duizend en 1 nachten

Hadden we dat maar kunnen zien toen je nog leefde, maar jij en ik weten dat je eerst behoort te sterven om eeuwig te kunnen voortbestaan

 

Ik schrijf voor dankbaarheid, omdat het nooit ging om wat ik vroeg

Maar om wat ik ontving

Omdat het nooit ging om wat ik nam, maar om wat ik gaf

Dus ik schrijf om te geven

Ik lach wanneer ik schrijf, dus ik schrijf omdat geluk hebben niet hetzelfde is als gelukkig zijn

Ik schrijf omdat m’n moeders tranen vaarwater waren

Ik schrijf omdat m’n vaders stiltes boekdelen spraken

Ik schrijf zodat het vuur in m’n zusje niet zal vervagen

Ik schrijf om mezelf te herinneren dat de tongen van drie landen

In m’n mond rusten, dus de pijn kan ik niet binnenin bewaren

Ik moet het uit spreken, Babylon bracht me taal, taal bracht me naar Zion

Ik schrijf omdat schrijven het minste is wat ik kan doen

 

 

Video Suzette Silvy
Muse Mariana Hirschfeld