Daniëlle schrijft al sinds ze klein was. Nu staat ze op spoken word podia om haar teksten te delen. Een onderwerp dat haar erg fascineert is de tweede generatie migrantenkinderen. “Het is iets van nu, een product van globalisering. We hebben allemaal onze clubjes, maar hoor ik nu bij Nederland of bij Congo?”
Foto door: Meza
Alien Mag: Wie ben je en wat doe je?
Daniëlle: Nu stel je me een vraag. Ik zou zelf zeggen een jonge dame met een biculturele achtergrond. Geboren in Congo, opgegroeid in Nederland, spoken word artiest (en schrijver), IT-student en organisator. Én een beetje een perfectionist.
Bij Alien Mag hechten we veel waarde aan jong vrouwelijk talent. Of je nou zingt, gedichten schrijft of tekent: wij bieden graag een podium aan jonge creatievelingen. Ook gefeatured worden? Mail ons je werk naar info@alien-mag.com en wie weet zie je jouw werk terug op de website!
Waar schrijf je graag over?
Daniëlle: De tweede generatie migranten fascineert mij enorm. Zo zie ik mezelf ook. Het is iets van nu, een product van globalisering. We hebben allemaal onze clubjes, maar hoor ik nu bij Nederland of bij Congo? De vraag ‘wie ben ik?’ krijgt steeds meer invulling bij mij. Ik heb wel het gevoel dat deze onzekerheid slechts een levensfase is en dat ik er ooit uit zal komen. Daarom wil ik het zo goed mogelijk documenteren, zodat ik het niet vergeet. Ik schrijf vaak over het gevoel van een tweede generatie kind zijn en de relatie met mijn geboorteland. En hoe het is om als een jonge meid te dealen met wie je wilt worden en wie je vrienden zijn. Wat vrienden überhaupt zijn.
Je twintigerjaren zijn heel fascinerend en kwetsbaar. Dingen die ik eerder heb meegemaakt begrijp ik nu pas. Ik begrijp nu pas bijvoorbeeld hoeveel racisme ik heb meegemaakt. Vroeger waren het slechts ongemakkelijke gevoelens waar je niet over durfde te praten. Gaandeweg leerde ik mijn stem te gebruiken voor sommige dingen. En voor andere dingen dan weer niet, en dat is oke. Ik ken mezelf daar goed genoeg voor.
Door: Poetry Circle Nowhere
Waarom spoken word?
Daniëlle: Ik wist niet wat spoken word was, totdat ik 2017 meedeed aan de Kunstbende (jaarlijkse talentenwedstrijd voor jongeren red.) Toen ik mijn tekst daar voordroeg zei de jury dat het spoken word was. Zo kwam ik terecht in de Rotterdamse en Haagse scene. Het voelt nu ook echt als full circle voor mij. Toen ik klein was begon ik met verhalen vertellen, daarna schreef ik vooral voor mezelf, maar nu vertel ik weer, maar dan op een podium. Ik heb veel te danken aan mijn zus, zij staat altijd achter mij en de dingen die ik doe. Ze kent mij door en door en weet hoe ik schrijf. Ik weet honderd procent zeker dat als zij er niet was, ik niet zo ver was gekomen.
Een fragment uit Danielle’s spoken word piece De Zoektocht
Ons moment op de aarde is niets meer dan dat Een stukje in de tijd, een beweging over verschillende plekken
Alles wat we aanleren noemen we onze cultuur Het land waarvoor we willen sterven noemen we ons thuis
De mensen om wie we geven, zijn familie
Maar het vermogen om te kunnen juichen tijdens de Olympische Spelen ontbreekt zodra de plek waar je geboren bent slechts een naam is
de plek waar je opgroeide bestaat uit dertien locaties
en een vaderlands gevoel niet in je leeft door een lichte afkeer naar de cultuur
Waar gaat De Zoektocht over?
Daniëlle: De zoektocht gaat over de identiteitscrisis waar tweede generatie migrantenkinderen mee worstelen. Waar hoor je nou bij en waar moet je zoeken voor een antwoord daarop? Persoonlijk geloof ik dat deze zoektocht zal eindigen. Deze groep zal heel goed kunnen accepteren dat ze een nieuwe groep is tussen twee werelden in. Voor nu is het een struggle zonder duidelijk antwoord en daarom blijf ik erover schrijven.
Ik merk dat mensen het heel belangrijk vinden om ergens bij te horen. Vroeger wilde ik dat ook heel graag. Met de Olympische Spelen merkte ik dat vooral. Ik wist niet voor wie ik moest juichen. Moet ik überhaupt wel voor iemand juichen? En zo ja, moet dat dan voor mijn geboorteland Congo of voor mijn woonplaats Nederland? In Congo ben ik geen Congolees, ondanks dat ik er ben geboren. En in Nederland leer ik steeds meer dingen over de geschiedenis die ik niet zo leuk vind. Ik moet maar zelf beslissen voor wie ik juich en wanneer. Het is niet zo dat ik moet kiezen tussen Congolees of Nederlands zijn. Mijn weg zit daar tussen in en die zal ik zelf vinden in de toekomst.
Wat betekent spoken word voor jou?
Daniëlle: Spoken word is voor mij een andere manier om me te uiten dan alleen in schrift.
Het zijn verhalen die direct uit de maatschappij komen. Het zijn persoonlijke verhalen en er is altijd een maatschappijkritische tint. Dingen als feminisme, racisme en mannelijkheid worden aangekaart en kunnen heel veel impact hebben.
Ik mag op het podium mijn mening delen en ik mag er alles zeggen. Dat heeft me ook maatschappijkritisch gemaakt. Ik sta op het podium met een microfoon in mijn hand en mensen luisteren naar mij en mijn boodschap. Ik hoef geen politicus te zijn om mijn mening te delen over de wereld, ik kan dat prima als dichter.
Meer van Daniëlle? Volg haar en Het Zwarte Schaap op Instagram!